توی روستا دیگه شور و حال جبهه و جنگیدن شروع شد؛
اولین کسانی که از اقوام ما جبهه رفتند پسر عمویم غلامرضا و جعفری بودند.
غلامرضا
پسری بود که بعد از 6 دختر و با نذر و نیاز به دنیا اومده بود . و خانوادش
هم خیلی دوستش داشتند . توی محرم همیشه نقش های مثبت تعزیه رو داشت؛ کوچیک
که بود نقش طفلان مسلم رو بازی می کرد و بزرگتر که شد نقش حضرت علی اکبر
رو ؛ خیلی خوش صدا بود و چون توی زندگی شخصیش خیلی خوش اخلاق و دوست داشتنی
بود بازی هاش هم به دل مردم می نشست.
وقتی
می خواست بره جبهه پدرش گریه می کرد و می گفت : تو جبهه نرو به جاش من به
جبهه کمک می کنم. غلامرضا هم می خندید و می گفت مثلا چی می خوای بدی ؟ عموم
هم میگفت یه لنگه گندم میدم و باز گریه می کرد ! اما غلامرضا رفت!
وقتی رفت بعد از آموزش های سخت نظامی و مراحل سخت گزینشی، پاسدار شد.
بعد از
این ، فضای ذهنی ما هم حول محور جبهه و رزمندگانی بود که از فامیل رفتند .
غلامرضا که تازه رفته بود جبهه ، اومدند توی روستا و شروع کردند به دادن
آموزش نظامی. اونقدر جنگ برای مردم اهمیت داشت که از روستای 800 نفری ما ،
100 نفر برای آموزش نظامی ثبت نام کردند . تقریبا همه ی اعزامهامون هم با
محوریت غلامرضا بود ؛ حتی زمانی رسید که فقط از فامیل ما 20 نفر جبهه
بودند و هر وقت عملیاتی می شد می دونستیم که از فردای اون روز 5-6 نفر
مجروح برامون میارند .حول و حوش سال 61 حدود 18 نفر از اهالی با هم سرباز
شدند . جالبه که اونایی که حتی توی خونه هاشون تا قبل از این نماز نمی
خوندند وقتی از سربازی برمی گشتند آنچنان نمازهای زیبایی می خوندند که همه
مبهوت این نمازها می شدند !
هر وقت
غلامرضا از جبهه بر می گشت همه ی فامیل به دیدنش می رفتند و با خودمان هم
می گفتیم این بار دیگه آخرین باریه که غلامرضا رو می بینیم . و تقریبا
برای همه مون روشن بود که غلامرضا شهید میشه ! هر وقت بر میگشت تمام مدت
پیش هم بودیم . یک لحظه کنارش موندن رو غنیمت می دونستیم . یک بار ازش
پرسیدم من هم می تونم بیام جبهه؟ گفت به محض اینکه بزرگتر شدی بیا ! سال
آخر بعضی خاطرات عجیبش رو هم برامون تعریف می کرد. سواد خواندن و نوشتنش
مکتبی بود اما شده بود فرمانده گردان ! می گفت کردها خیلی مظلومند ! وقتی
ما میریم باید از ما پذیرایی کنند و وقتی هم که ضد انقلاب اونجاست باید به
اونها خدمات بدهند..
غلامرضا در عملیات خیبر به شدت شیمیایی شد . یک بار هم از ناحیه پا مجروح شد . آخ که چقدر ما دوستش داشتیم !می مردیم براش !
بار آخر
با پسر عموی دیگه ی بابام با هم رفتند .اونهمم اعجوبه بود وقتی این دو نفر
رو می دیدیم برامون مثل روز روشن بود که شهید میشن .
همون
بار آخری که می خواست بره جبهه عروسی برادرم بود. اون موقع وضعیت مالی خوبی
نداشتیم . غلامرضا پدرم رو اراک دیده بود و یه سکه بهش داده بود که می شد
نصف مخارج عروسی برادرم . و گفته بود کسی از این کمک خبر دار نشه...
توی
عملیات بدر غلامرضا از فرماندهان گردان علی ابن ابیطالب بود و تا آخرین
لحظه مقاومت کرد و آخرش هم با گلوله مستقیم تانک به شهادت رسید.
من همیشه به یاد شعری می افتم که غلامرضا زمزمه می کرد:
" ای خوشا با فرق خونین در لقای یار رفتن ...."
با
شهادت غلامرضا خیلی متاثر شدیم ، اونموقع من اراک کار می کردم وقتی داخل
مینی بوس شدم که برم روستا خبر شهادتش رو شنیدم .چیزی که سالها نگرانش
بودیم اتفاق افتاد و غلامرضا مثل یه پرنده پر کشید و رفت. همه فامیل
داغدار بودند ، حتی همه روستا و همه کسانی که غلامرضا را می شناختند. من
چند تا عکس زیبا ازش داشتم ، که توی آلبوم کوچیکی که عکس امام و مسئولین و
بعضی شهدا را توی اون جمع می کردم گذاشته بودم و همه جا هم با خودم می
بردمش .
تهران
که کار می کردیم بعضی شبها که تنها می شدیم یا هر وقت که فرصتی میشد
آلبومو باز می کردم و با این که گریه کردن توی15سالگی پهلوی بعضیها برام
سخت بود با عکسها درد دل می کردم و اشک می ریختم ! گاهی در حین کار ماجرای
شهادت غلامرضا و عمو اکبر رو مثل روضه می خوندم و گریه می کردم و همین حال
هوا بود که وادارم می کرد یه روز تعطیلی کارگری رو که همه سینما و پارک
و... می رفتند من برم نماز جمعه ... و عجب حال و هوایی داشت نماز جمعه های
آن زمان .
